Μια Ελληνίδα προπονήτρια που έζησε στο Ιράν εξομολογείται: Άσχημο συναίσθημα να φοράς χιτζάμπ
Το μπάσκετ όταν το υπηρετείς με προσήλωση σου ανοίγει νέους δρόμους.Έναν τέτοιο δρόμο διένυσε και η προπονήτρια γυναικείων ομάδων, Κατερίνα Χατζηδακη, η οποία είχε βρεθεί στο Ιράν. Η ίδια μιλά για αυτή την εμπειρία και αναφέρει άγνωστες πτυχές της γυναικείας κοινωνίας.
Μάλιστα της είχαν προτείνει να προπονήσει την εθνική ομάδα γυναικών του Ιράν. Δεν δέχθηκε καθώς ακολούθησε μια νέα προοπτική στην καριέρα της. Σήμερα από τη Γερμανία όπου βρίσκεται παρακολουθεί με αγωνία τα όσα συμβαίνουν στην ασιατική χώρα που ήταν πριν λίγους μήνες.
«Οι γυναίκες στο Ιράν είναι πολύ μορφωμένες, είναι έξυπνες και φυσικά έχουν όνειρα για το μέλλον τους. Απλά θέλουν να είναι ελεύθερες να μπορούν να επιλέξουν πως θα ζήσουν και νομίζω έψαχναν μια αφορμή για να διεκδικήσουν ότι τους αναλογεί», αναφέρει μεταξύ άλλων.
Προπονούσες γυναικεία ομάδα στο Ιράν, πως ήταν η εμπειρία αυτή;
«Για μένα ήταν μια μοναδική εμπειρία από κάθε άποψη . Είχα παρά πολλούς ενδοιασμούς στην αρχή φυσικά λόγω όλων όσων κατά διαστήματα είχα ακούσει για το Ιράν αλλά δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να γνωρίσω μια ακόμα χώρα και έναν διαφορετικό πολιτισμό. Παρόλο που το μπασκετικό επίπεδο ήταν χαμηλό, προς έκπληξη μου η οργάνωση ήταν ιδιαίτερα καλή και οι αθλήτριες διψασμένες να δουλέψουν και να μάθουν!».
Ένιωσες την καταπίεση και σε εσένα;
«Από την άποψη πως έπρεπε να φοράω από τη πρώτη στιγμή που πάτησα Τεχεράνη τη χιτζάμπ, ναι ήταν ένα σαφώς άσχημο συναίσθημα . Ήταν κάτι καινούργιο και πολύ διαφορετικό για μένα σίγουρα».
Τα κορίτσια σου φορούσαν μπούρκα και στην προπόνηση αλλά και στον αγώνα;
«Ναι, ήταν υποχρεωμένες και όχι μόνο χιτζαμπ αλλά έπρεπε να καλύπτουν τα πόδια τους και τα χέρια τους και για αυτό φορούσαν μακριά κολάν και μπλούζες μέσα από τις εμφανίσεις τους».
Σου είχαν προτείνει να coachαρεις και την εθνική ομάδα γυναικών του Ιράν;
«Ναι, είχαμε κάποιες συζητήσεις το καλοκαίρι με την ομοσπονδία καθώς ήμουν η πρώτη ξένη προπονήτρια στο Ιράν και πιστεύω η δουλειά μου αναγνωρίστηκε σε μεγάλο βαθμό, αλλά λόγω προγράμματος δεν προχώρησε».
Η κοινωνική επανάσταση που γίνεται, έπρεπε να συμβεί, ποια είναι η άποψη σου;
«Θα σου πω το εξής , οι γυναίκες στο Ιράν είναι πολύ μορφωμένες, είναι έξυπνες και φυσικά έχουν όνειρα για το μέλλον τους. Απλά θέλουν να είναι ελεύθερες να μπορούν να επιλέξουν πως θα ζήσουν και νομίζω έψαχναν μια αφορμή για να διεκδικήσουν ότι τους αναλογεί».
Τώρα ποια ομάδα προπονείς και σε ποια χώρα;
«Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είμαι στη Γερμανία και η ομάδα μου είναι η Gisa Lions MBC και βρίσκεται στο Χαλε».
Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
«Αυτό που προσωπικά θέλω είναι κάθε χρόνο να βελτιώνομαι με στόχο να κάνω καλύτερες τις ομάδες μου και τις παίχτριες μου. Για φέτος η ομάδα μου έχει στόχο να καταφέρουμε να μπούμε στα πλέι οφ και μετά ό,τι καλύτερο προκύψει».
«Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα δύσκολα μπορείς να είσαι επαγγελματίας προπονητής και να ζεις μόνο από αυτό. Επίσης δύσκολα δίνονται οι ευκαιρίες σε γυναίκες προπονήτριες, επομένως οι επιλογές είναι ελάχιστες».
Το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα έχει προοπτικές ανάπτυξης; Τι πιστεύεις;
«Σαφώς έχει προοπτικές ανάπτυξης. Υπάρχει το ταλέντο, υπάρχει η διάθεση και νομίζω με έναν σωστό μακροπρόθεσμο προγραμματισμό μπορεί να αναδειχθεί».
Τέλος, ποιο είναι το πιο μεγάλο σου «μπασκετικό» όνειρο;
«Θέλω κάποια στιγμή να δουλέψω στην Αμερική. Αυτός είναι ο στόχος μου και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω!».