Πολλοί σχολίασαν αρνητικά το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη Βραζιλία προκειμένου να συμμετάσχει στην ορκωμοσία του νέου προέδρου Λούλα. Δεν είναι δα και στενές οι πολιτικές και οικονομικές μας σχέσεις με τη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, ούτε προβλέπεται κάποια ιδιαίτερη εμβάθυνσή τους, η γεωγραφική απόσταση είναι μεγάλη για να χριστεί η Βραζιλία «στρατηγικός εταίρος», όπως συμβαίνει με τις χώρες της Ιβηρικής, που βρίσκονται εγγύτερα.
Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κοιτάζει αποστάσεις όταν πρόκειται για τη Λατινική Αμερική. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ταξιδέψει στο Καράκας για να παραστεί στην κηδεία του Τσάβες, διευρύνοντας τη «συνεργασία» που ήδη είχε σε όλα τα επίπεδα με τη Βενεζουέλα, ενώ ως πρωθυπουργός δεν δίστασε ούτε στιγμή. Πήρε το προεδρικό αεροσκάφος και μετέβη στην Αβάνα για να τιμήσει το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, άλλωστε πρέπει να ήταν από τους λίγους ηγέτες της Δύσης που είχε κάνει αυτό το ταξίδι.
Απολύτως φυσικό ήταν να πάει στον Λούλα, το είχε κάνει και το 2012 κατά την πρώτη θητεία του Βραζιλιάνου πολιτικού. Οπως στεκόταν στην Μπραζίλια δίπλα από τον πρώην πρόεδρο της Βολιβίας Εβο Μοράλες, ένιωθε στο στοιχείο του, δεν το κρύβει ότι η Λατινική Αμερική για τον ίδιο αλλά και για το κόμμα του είναι ένα ζηλευτό πολιτικό εργαστήρι.
Για αυτό άλλωστε έστελνε τον Νίκο Παππά μαζί με τον δικηγόρο Αρτεμίου στη Βενεζουέλα το 2013 και το 2014 να «διαπραγματευθούν» ανταλλαγές τροφίμων με καύσιμα, μπορεί να βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση αλλά από τότε σχεδίαζε «διακρατικές συμφωνίες». Για την προστασία του συντροφικού αγώνα δεν δίστασε να στείλει επιστολή στον πρόεδρο της χώρας Μαδούρο καλώντας τον να «συμμαζέψει» τον πρέσβη στην Αθήνα που ξεδιάντροπα παρενοχλούσε εργαζόμενες και οι οποίες προσέφυγαν στα δικαστήρια για να δικαιωθούν ώστε να τιμωρηθεί ο ερωτύλος διπλωμάτης.
Ο Τσίπρας έχει ως πρότυπο τη Λατινική Αμερική, μόνο που η Ελλάδα ανήκει σε άλλον κόσμο. Ο ίδιος κινείται με άνεση στις χώρες που θαυμάζει, αλλά νιώθει εκτός νερού όταν πρέπει να συμπορευθεί με τη Δύση. Δεν είναι και το πιο σύνηθες να διαδηλώνεις κατά των «φονιάδων Αμερικανών» στις 17 Νοεμβρίου και ταυτόχρονα να χαριεντίζεσαι με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Θυμόμαστε όλοι πόσο άβολα παρακολουθούσε τον Ομπάμα να κάνει δηλώσεις όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέφθηκε το Μαξίμου ή ακόμα χειρότερα πώς εκπροσώπησε την Ελλάδα στη συνομιλία που είχε με τον Μπιλ Κλίντον στην Ουάσιγκτον παρουσία δεκάδων επιχειρηματιών και τραπεζιτών.
Οι διαφορές του με τον Μητσοτάκη είναι χαώδεις. Ο σημερινός πρωθυπουργός στέκεται με άνεση δίπλα από τους αξιωματούχους των ΗΠΑ, η ομιλία του στο Κογκρέσο και τα χειροκροτήματα που εισέπραξε από όλες τις πτέρυγες ήταν αποτέλεσμα μιας πολύχρονης διαδρομής μέσα από την οποία αποκόμισε τη γνώση για το πώς μπορεί να χειρίζεται υποθέσεις που ευαισθητοποιούν τον αμερικανικό παράγοντα. Κάθε πολιτικός έχει δυνατά χαρτιά και αδύνατα σημεία, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Μητσοτάκη να επισκέπτεται το Καράκας για να συσφίγξει τις σχέσεις μας με τη Βενεζουέλα, ούτε τον Τσίπρα να δηλώνει ότι ανήκουμε στη Δύση. Αυτές είναι και πολιτικές επιλογές που υπερβαίνουν το χαρακτήρα, για αυτό άλλωστε είναι ενδιαφέρουσα η Δημοκρατία. Διαλέγεις και παίρνεις μοντέλα διακυβέρνησης, πρωθυπουργούς και προτεραιότητες στις διεθνείς σχέσεις.