Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Συγκίνησε με τις διηγήσεις της – Οι ιστορίες παιδιών που πάλεψαν με τον καρκίνο

Έργο ζωής για μικρά παιδιά και γονείς, ιστορίες των οποίων είχε διηγηθεί και η ίδια.

Η Ελπίδα, το Όραμα Ελπίδας είναι σύλλογοι που ταυτίστηκαν με την ίδια και τα οποία βοήθησαν χιλιάδες παιδιά που στην πιο τρυφερή ηλικία βρέθηκαν να παλεύουν με τον καρκίνο. Διηγούνταν συνεχώς ιστορίες παιδιών που έδωσαν αυτή τη σκληρή μάχη, σε συνεντεύξεις της, αλλά και σε αναρτήσεις της για τους ήρωές της.

Δύο εκ των ιστοριών αυτών, με εντελώς διαφορετική κατάληξη, είχαν προκαλέσει μεγάλη συγκίνηση.

Ο μικρός Χρήστος έδωσε τιτάνια μάχη με τον καρκίνο από 3 ετών -Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός από τη Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη

Ο μικρός Χρήστος σε ηλικία 3 ετών αρρώστησε με καρκίνο. Πάλεψε γενναία επί πέντε χρόνια, ώσπου τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά δύσκολα. Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη τον είχε αποχαιρετήσει με ένα συγκινητικό κείμενο:

«Κάθε φορά που σε συναντούσα έτρεχες στην αγκαλιά μου. Με υποδεχόσουν με το πιο φωτεινό σου χαμόγελο δείχνοντάς μου την αγάπη σου. Καθόμασταν μαζί και μου ψιθύριζες στο αυτί τα μυστικά σου. Τι δώρο περιμένεις από τον Άη Βασίλη, ποιο παιχνίδι σού αρέσει περισσότερο, κάποιες φορές ακόμα και την τελευταία σου σκανταλιά.

Η δύναμή σου να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες με έναν τρόπο μοναδικό είχε διαψεύσει ακόμα και τους ίδιους τους γιατρούς. Και οι στιγμές αυτές ήταν πολλές. Γιατί για 5 ολόκληρα χρόνια πάλεψες σαν αληθινός ήρωας. Κάθε φορά και ένα νέο εμπόδιο. Κάθε φορά και ένας νέος αγώνας. “Εγώ δεν θα πεθάνω. Θα το νικήσω” μου είπες πριν από έναν μήνα όταν τα πράγματα ήταν πια πολύ δύσκολα. Και το πίστεψα γιατί στα μάτια μου ήσουν ένας πραγματικός ήρωας. Και ακόμα και αν έφυγες, είσαι νικητής για όλους μας: για τους γιατρούς σου, για τους νοσηλευτές, τους ανθρώπους του Ξενώνα και για τους ανθρώπους της ΕΛΠΙΔΑΣ. Στο σπίτι σου στη Γαστούνη, όπου επέστρεφες όταν ένιωθες καλύτερα, όλοι μιλούν για το χιούμορ και το χαμόγελό σου. Στο δεύτερο σπίτι σου, στον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, που πέρασες πέντε ολόκληρα χρόνια, κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την απουσία σου.

Γιατί στο βλέμμα σου είδαμε όλοι την ΕΛΠΙΔΑ. Ο αγώνας σου απέναντι σε έναν σκληρό εχθρό συμβολίζει για εμένα τον αγώνα κάθε παιδιού και κάθε οικογένειας απέναντι στον καρκίνο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μας δίδαξες το πιο σπουδαίο μάθημα: πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Αυτό έκανες μέχρι την τελευταία στιγμή.

Εκφράζω την αγάπη μου και τη λύπη μου στη μητέρα σου Έρη, που στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια ακούραστα στο πλευρό σου, χωρίς ποτέ να δυσανασχετήσει, χωρίς ποτέ να ρωτήσει γιατί σε εμένα, χωρίς ποτέ να πει κουράστηκα. Κρατώ μέσα στην καρδιά μου το χαμόγελο και τη ζεστασιά της ψυχής της.

Στον πατέρα σου, τον Παναγιώτη, ο οποίος ήταν ο βράχος ολόκληρης της οικογένειας σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι.

Και στην αδελφούλα σου Βανέσσα, που ξέρω πως πάντοτε θα σε έχει στην καρδιά της.

Αγαπημένε μου Χρήστο. Ήσουν μόλις 3 ετών όταν πρωτοαρρώστησες.

Σε κάθε μας συνάντηση σε ρωτούσα τι δώρο θέλεις να σου φέρω».

Όταν η Μαριάννα Βαρδινογιάννη πάντρεψε ένα από τα πρώτα παιδιά της Ελπίδας

Έξι μήνες νωρίτερα, στις αρχές του 2020, η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη είχε διηγηθεί μια ιστορία από την Ελπίδα, με τελείως διαφορετική κατάληξη. Την ιστορία του Παναγιώτη που αρρώστησε σε ηλικία 18 μηνών, έδωσε τη μάχη, βγήκε νικητής και παντρεύτηκε την αγαπημένη του με κουμπάρα τους τη Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη.

«Όταν πρωτογνώρισα τον Παναγιώτη, ήταν μόλις 18 μηνών. Ήταν ένα από τα πρώτα παιδιά της ΕΛΠΙΔΑΣ. Πριν από 30 χρόνια το παιδί εκείνο βγήκε νικητής στον αγώνα που μόλις είχαμε ξεκινήσει, μία από τις πρώτες επιτυχημένες μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών της νεοσύστατης τότε Μονάδας Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών.

Από τότε είμαι δίπλα του σε κάθε του βήμα, καμαρώνοντάς τον να μεγαλώνει, να προοδεύει και να είναι γερός και υγιής. Πριν από μερικές ημέρες μού έδωσε τη χαρά να τον παντρέψω με την αγαπημένη του Μαντώ.

Παναγιώτη, σε αυτό σου το νέο σου ξεκίνημα σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος και να ζήσετε τη ζωή σας όπως ακριβώς επιθυμείτε και σας αξίζει.

Για εμένα, και για ολόκληρη την οικογένεια της ΕΛΠΙΔΑΣ, ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της 30χρονης πορείας μας. Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη».

Και λίγο αργότερα ο Παναγιώτης και η Μαντώ έφεραν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί:

«Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τη συγκίνηση και τη Χαρά μου για τη γέννηση του πρώτου παιδιού του Παναγιώτη μας! Τον Παναγιώτη τον κράτησα αγκαλιά πρώτη φορά σε ηλικία τριών ετών. Ήταν ένα από τα πρώτα παιδιά που μεταμοσχεύθηκε στη Μονάδα μας. Από την πρώτη στιγμή τον ένιωσα και δικό μου παιδί και εδώ και 30 χρόνια στέκομαι στο πλευρό του βλέποντάς τον να μεγαλώνει, να προχωρά στη ζωή του και να μας κάνει όλους υπερήφανους. Τώρα ο Παναγιώτης μας έγινε πρώτη φορά πατέρας. Έφεραν στον κόσμο μαζί με την αγαπημένη του Μαντώ ένα υγιέστατο αγοράκι. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψω όσα νιώθω. Παναγιώτη και Μαντώ, να σας ζήσει! Να είναι γερός, τυχερός και ευλογημένος! Σας αγαπώ και θα είμαι πάντα στο πλευρό σας! Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη».

Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο και η ανυπέρβλητη αγάπη για τα παιδιά

Η παρακαταθήκη που αφήνει με το φιλανθρωπικό της έργο, τα σπουδαία μηνύματα που θέλησε να περάσει όσο ήταν στη ζωή, κάνουν τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη μία γυναίκα που θα εμπνέει και μετά τον θάνατό της.

Ταγμένη στην προσφορά, άρχισε από πολύ νωρίς να δραστηριοποιείται σε συλλόγους και οργανώσεις. Στόχος της ήταν πάντα η διεθνής ειρήνη, η παγκόσμια αλληλεγγύη, μα κυρίως το να βοηθά τα παιδιά σε όλους τους τομείς: στην υγεία, την εκπαίδευση.

Ήταν Ιδρύτρια και Πρόεδρος του «Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια», το οποίο μετονομάστηκε σε «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», και του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ». Από το 1999, ήταν Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών καθώς και την πολιτιστική κληρονομιά.

Ανέπτυξε ισχυρές σχέσεις με διάφορες διεθνείς προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας και η Σούζαν Μουμπάρακ και με διάφορα δίκτυα και οργανώσεις όπως ο Παγκόσμιος Συνασπισμός Γυναικών που υπερασπιζόταν την ειρήνη. Το έργο της,  διεθνώς αναγνωρισμένο, με την ίδια να έχει λάβει πολλούς τιμητικούς τίτλους και βραβεία όπως: Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, Αρχόντισσα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Ιππότης και Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, Μεγάλο Βραβείο της Χάρτας των Παρισίων ενάντια στον καρκίνο, Βραβείο “Ripple of Hope” του Ιδρύματος «Robert F. Kennedy Human Rights».

Σταθμός στη ζωή της ήταν το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων Ελπίδα,που επικεντρώνεται ακόμη και σήμερα στη φροντίδα παιδιών με καρκίνο.

«Η Ελπίδα μετρά πια 32 χρόνια ζωής και προσφοράς στα παιδιά με καρκίνο και στις οικογένειες τους. Μέσα σε αυτά τα χρόνια χιλιάδες παιδιά, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο, έχουν βγει νικητές. Περισσότερες από 2000 οικογένειες έχουν βρει σπιτικό στον ξενώνα μας ενώ η ογκολογική μας μονάδα συγκαταλέγεται πια ανάμεσα στις καλύτερες σε ολόκληρη την Ευρώπη», δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξη τον περασμένο Δεκέμβριο.

Μαριάννα Βαρδινογιάννη – « Η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνίζεσαι»

Με αυτή τη φράση, η μεγάλη αυτή κυρία πορευόταν στη ζωή. «Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο περιστατικό μέσα στα 30 χρόνια της ΕΛΠΙΔΑΣ, κατά τα οποία ήμουν και είμαι πάντα παρούσα. Γνωρίζω τα παιδιά με το μικρό τους όνομα, είμαι στο πλευρό των οικογενειών σε καθημερινή βάση. Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι εκείνο που γεμίζει την καρδιά μου κάθε φορά που ένα παιδί φεύγει υγιές από το νοσοκομείο μας και συνεχίζει τη ζωή του!

Είναι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα; Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της; Ή όταν ο μικρός μου Στέλιος βγαίνοντας από το Νοσοκομείο, μου τηλεφώνησε να με προσκαλέσει στο χωριό του στην Καστοριά δίνοντάς μου ακριβείς οδηγίες πώς να πάω να βρω το σπίτι του;

Δεν ξεχνώ μια ημέρα, όταν πρόσφατα βρέθηκα στο Νοσοκομείο μας, που είδα ένα μικρό αγοράκι να κλαίει. Ανήσυχη το πλησίασα για να μάθω τι συμβαίνει και μου εξήγησε πως μόλις είχε λάβει το εξιτήριο για να επιστρέψει στο σπίτι του. “Εγώ όμως δεν θέλω να φύγω από εδώ. Η αγάπη και η στοργή από όλους εδώ με έκαναν να νιώσω πως το Νοσοκομείο αυτό είναι το σπίτι μου!”. Οι στιγμές αυτές είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, βαθιά φυλαγμένος στην καρδιά και στην ψυχή μου», είχε δηλώσει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.