Ο Βασίλης Τζανακάρης μιλά στον «Ε.Τ.» για το καινούργιο βιβλίο του «Ενα παιδί μετράει κεφάλια», όπου παρουσιάζει 27 ιστορίες από τον εμφύλιο και όχι μόνο.
«Ενα παιδί μετράει κεφάλια»: Η ιστορία που δάνεισε τον τίτλο της σε όλο το βιβλίο σας (εκδόσεις Μεταίχμιο), µε την εικόνα των κομμένων κεφαλιών ανταρτών, η οποία έμεινε ανεξίτηλα αποτυπωμένη στη µνήµη σας.
Πόσα πράγματα αλήθεια μπορούν να χωρέσουν σε μια παιδική ψυχή τελικά;
Μερικές από τις παιδικές ψυχές (για να μην πω οι περισσότερες) και ιδίως οι μνήμες είναι κάτι σαν το σφουγγάρι, αλλά και κάτι σαν μια αποθήκη, όχι όμως και τόσο καλά κλεισμένη. Πρώτα απορροφάνε και αποτυπώνουν εντός τους όλα όσα μπορεί να κινήσουν την περιέργεια και το ενδιαφέρον ενός παιδιού, απ’ όπου στη συνέχεια μπορούν και τα ανασύρουν. Ιδίως όταν πρόκειται για γεγονότα όπως αυτά με τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών στα οποία αναφέρομαι στο βιβλίο και τα οποία δεν ήταν δυνατόν να μην τραυματίσουν μια παιδική ψυχή.
Εξάλλου, η παιδική ηλικία είναι ένα βολικό, θα έλεγα, καταφύγιο, όπου επιστρέφουμε κάθε φορά που μας κυριεύει η αίσθηση της απώλειας, γι’ αυτό και κάθε τόσο την επικαλούμαστε, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Και φυσικά η μνήμη είναι αυτή που μπορεί και επαναφέρει τα κάθε είδους γεγονότα και δεν τα αφήνει να ξεχαστούν…