Manolis Androulakis

Όταν είδα τα κτήρια της Μαριούπολης να φλέγονται και να καταρρέουν, είπα ότι θα τα ξαναχτίσουν στο μέλλον. Όταν είδα τα βυθισμένα πλοία στο λιμάνι, σκέφτηκα ότι θα τα ανελκύσουν κάποια στιγμή, και νέα θα μπορούν να πλέουν στην Αζοφική και τη Μαύρη Θάλασσα. Όταν όμως είδα χθες το θηριώδες και “ασχημούλικο” βιομηχανικό εργοστάσιο Azovstal να διαλύεται, κάτι άλλο με έπιασε. Το εργαστάσιο αυτό, όπως και το λιμάνι, ήταν η ζωή της πόλης. Ήταν τόπος εργασίας περίπου 40.000 εργαζομένων -από την εργατική τάξη θα έλεγαν κάποιοι-και λειτουργεί ανελιπώς από τη δεκαετία του ’30. Πριν λίγα χρόνια είχαν ανακοινωθεί επενδύσεις 6 δισ. για επεκτάσεις και περιβαλλοντολογικές βελτιώσεις. Όπως και σε όλη τη Μαριούπολη, τη νέα πρωτεύουσα του Oblast (νομού), τα χρήματα που έπεσαν ήταν πάρα πολλά.

Πλέον είναι βέβαιο, Mariupol is no more. Ελπίζω έστω να έχει διασωθεί το αυθεντικό διάταγμα της Αικατερίνης, στα ρωσικά και τα ελληνικά, που βρισκόταν στο μουσείο της πόλης, και με το οποίο οριζόταν η μετεγκατάσταση των Ελλήνων της Κριμαίας στην περιοχή. Έστω για να μας θυμίζει ότι κάποτε εκεί ήταν μία πόλη.