ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ: Εορτάζεται 5 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα
Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ (142) Ψαλμόν. Κύριε εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία Σου, εισάκουσον μου εν τή δικαιοσύνη Σου καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος καί ηκηδίασεν επ εμέ τό πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις Σου, εν ποιήμασι τών χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε τό πνεύμα μου. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν Σου απ εμού καί ομοιωθήσομαι τοίς καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό έλεός Σου, ότι επί Σοί ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός Σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Εξελού με εκ τών εχθρών μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά Σου, ότι Σύ εί ο Θεός μου. Τό Πνεύμα Σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν τού ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί εν τώ ελέει Σου εξολοθρεύσεις τούς εχθρούς μου. Καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.
Καί ευθύς ψάλλεται τετράκις εξ υπαμοιβής, μετά τών οικείων στίχων:
Θεός Κύριος καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. α. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω ότι αγαθός, ότι εις τόν αιώνα τό έλεος Αυτού.
Θεός Κύριος καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. β. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με καί τό ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. γ. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα τά παρόντα τροπάρια.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Ως ανεξάντλητος πηγή ευσπλαγχνίας, Θεοχαρίτωτε Αγνή Θεοτόκε, βλύσον υμίν τό ύδωρ τών χαρίτων σου πίστει γάρ προσπίπτομεν, τή αγία Πηγή σου, νάματα σωτήρια, πηγαζούση τώ κόσμω, ίνα ρυσθώμεν νόσων ψυχικών, καί ιαμάτων, τήν χάριν αντλήσωμεν.
Δόξα, Καί νύν. Όμοιον
Πάθη ποικίλα θεραπεύει Παρθένε, τό θείον ύδωρ τής αγίας Πηγής σου, πίστει θερμή εκ ταύτης λαμβανόμενον όθεν τους προστρέχοντας, τώ πανσέπτω ναώ σου, κρήνη ζωοδώρητε, Θεοτόκε Μαρία, τών εν τώ βίω ρύου πειρασμών, καί δίδου πάσιν, ειρήνην καί ίασιν.
Ο Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών Σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον καί τό πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις Σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί Σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι, πλυνείς με καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν Σου από τών αμαρτιών μου καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου Σου καί τό Πνεύμα Σου τό Άγιον μή αντανέλης απ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου Σου καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς Σου καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσιν. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν Σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία Σου τήν Σιών καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Είτα ο κανών ού η ακροστοιχίς.
Ύδωρ μοι βλύσον ζωής Παρθένε. Γερασίμου.
Ωδή ά΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Υδάτων αΰλων ζωοποιών, θεοβρυτε κρήνη, Παντευλόγητε Μαριάμ, τού θείου ελέους σου τά ρείθρα, βλύσον ημίν τοίς πιστώς σέ δοξάζουσι.
Δροσίζει τό ύδωρ τής σής Πηγής, καί άρδει Παρθένε, καί εν πίστει ζωογονεί, ψυχάς κεκαυμένας πλείστοις πόνοις, τή ενεργεία τής σής αγαθότητος.
Ως ήκουσε Κόρη τής σής φωνής, ο Λέων εφεύρε, τήν Πηγήν σου τήν θαυμαστήν η πίστει καί πόθω προσιόντες, αγιασμού δωρεάς κομιζόμεθα.
Ρυπώσάν μου κάθαρον τήν ψυχήν, τοίς ρείθροις Παρθένε, τών πλουσίων σου οικτιρμών, καί πλύνον τόν νούν μου Θεοτόκε, τοίς μυστικοίς τών χαρίτων σου νάμασι.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος
Μέλι ώσπερ εκ πέτρας, κατά Δαβίδ Άχραντε, εν τώ Βυζαντίω τό ύδωρ, Πηγής σου έβλυσεν, όνπερ πινόμενον, τών αγαθών σου παρέχει, γλυκασμόν σωτήριον, τοίς σέ
δοξάζουσιν.
Οι διψώντες έφ ύδωρ, τό τής Πηγής σπεύσατε, τής Αειπαρθένου Μαρίας, καί Θεομήτορος, ίνα τόν καύσωνα, τής χαλεπής αμαρτίας, σβέσητε καί λάβητε, χάριν καί έλεος.
Ιλασμόν σωτηρίας, ως τόν Χριστόν τέξασα, έβλυσας τώ κόσμω Παρθένε νύν δέ τήν κρήνην σου, τοίς πάσι δέδωκας, τής αφθαρσίας τό νέκταρ, τοίς πιστώς προστρέχουσιν, αναπηγάζουσαν.
Βροτοκτόνου κακίας, νοΐ Αγνή άφρονι, πέπωκα ιόν κατά κόρον, καί τεθανάτωμαι αλλά τώ ύδατι, τής ζωηφόρου Πηγής σου, τήν ψυχήν εύφρανον καί ζωοποίησον.
Διασωσον ως ανεξάντλητος βρύσις θείου ελέους, Θεοτόκε επηρειών τού αλάστορος, τούς τής Πηγής σου τά θαύματα ανυμνούντας.
Επιβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.
Αίτησις καί τό Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή
Πηγή αγαθών, υπάρχεις Αειπάρθενε, τεκούσα Χριστόν, χρηστότητος τήν άβυσσον διο τούς καταφεύγοντας, ζωοδόχε Πηγή τή σή χάριτι, από παντοίων λύτρωσαι παθών, καί δίδου ειρήνην ταίς ψυχαίς ημών.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε
Λύσιν πάσης κακώσεως, δρέπονται οι σπεύδοντες τώ σώ ύδατι διά τούτο Μητροπάρθενε, τά πολλά σου θαύματα κηρύττομεν.
Ύδωρ θείον αθάνατον, στάξον ως νεφέλη ημίν θεοδρόσος, τοίς προστρέχουσι Πανάχραντε, τώ σεπτώ ναώ σου μετά πίστεως.
Συντριβέντας τοίς πάθεσιν, ως τής ευσπλαγχνίας πηγή ακένωτος, Θεοτόκε επανόρθωσον, τούς θερμώς προστρέχοντας τή σκέπη σου.
Οι δεινοίς συνεχόμενοι, τώ σεπτώ ναώ σου σπεύδοντες Δέσποινα, απαλλάττονται τών θλίψεων, καί τά μεγαλείά σου δοξάζουσι.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς
Νέκρωσον ημών τό γεώδες Κόρη φρόνημα, ενεργεία θαυμαστή ζωοποιώ, προϊούση εκ τού νάματος τής κρήνης σου.
Ζώωσον αγνή, νεκρωθείσαν τήν καρδίαν μου, η ζωώσασα νεκρούς υπερφυώς, τώ ραντίσματι τού ύδατος τής κρήνης σου.
Ώφθη αληθώς, ιατρείον πάσης θλίψεως, Θεοτόκε ο τιμώμενος ναός, τής Πηγής σου θεία κλήσει ως ηυδόκησας.
Ήρθη μυστικώς, καί διέδραμε τά πέρατα, Θεοτόκε τής αγίας σου Πηγής, η ενέργεια καί χάρις η σωτήριος.
Ωδή στ΄. Τήν δέησιν
Σωμάτων τάς καχεξίας ιάται, καί δαιμόνων απελαύνει τά σμήνη, τής ζωηφόρου Πηγής σου τό ύδωρ, ως πεπλησμένον τής θείας σου χάριτος διο θεράπευσον ημών, τάς ψυχάς καί τά σώματα Άχραντε.
Πηγάζον, αψοφητί εν τή πόλει, τή τού Βύζαντος Πηγής σου τό ύδωρ, καθαγιάζει πιστών τάς χορείας, πίστει θερμή λαμβανόμενον Άχραντε καί νύν τώ θείω σου ναώ, τούς πιστώς προσιόντας αγίασον.
Ανάκτων, πιστών δυσίατον πάθος, ως ιάτρευσας Πηγή ζωηφόρε, ούτω καμού τήν νοσούσαν καρδίαν, καί τούς τού σώματος πόνους θεράπευσον, καί χαλεπών δυσχερειών, Θεοτόκε απήμαντον τήρει μέ.
Ρημάτων, τής κατωδύνου ψυχής μου, ενωτίζου συμπαθώς Θεοτόκε, καί τήν προσούσαν εν ταύτη κακίαν, τή συνεργεία τού δράκοντος νέκρωσον, καί ίθυνον μέ πρός ζωήν, μετανοίας καί σώσον μέ δέομαι.
Διασωσον ως ανεξάντλητος βρύσις θείου ελέους, Θεοτόκε επηρειών τού αλάστορος, τούς τής Πηγής σου τά θαύματα ανυμνούντας.
Άχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, έπ εσχάτων τών ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις καί τό Κοντάκιον
Ήχος β΄. Τοίς τών αιμάτων σου
Ως ζωηφόρος πηγή θείας χάριτος, Παντοβασίλισσα Κόρη Πανύμνητε, τό νάμα τής θείας χρηστότητος, βλύσον ημίν εις πταισμάτων συγχώρησιν σύ γάρ ημών μέγα προσφύγιον.
Προκείμενον.
Ηγίασε τό σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος. (τρίς)
Στίχ. Τού ποταμού τά ορμήματα ευφραίνουσι τήν πόλιν τού Θεού.
Ευαγγέλιον εκ τού κατά Λουκάν (Κέφ. Ά΄ 39-49, 56)
Εν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις τήν ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, καί εισήλθεν εις τόν οίκον Ζαχαρίου, καί ησπάσατο τήν Ελισάβετ. Καί εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τόν ασπασμόν τής Μαρίας, εσκίρτησε τό βρέφος εν τή κοιλία αυτής καί επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ, καί ανεφώνησε φωνή μεγάλη, καί είπεν Ευλογημένη σύ εν γυναιξί καί ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου. Καί πόθεν μοί τούτο, ίνα έλθη η Μήτηρ τού Κυρίου μου πρός μέ; Ιδού γάρ, ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τά ώτά μου, εσκίρτησε τό βρέφος εν αγαλλιάσει εν τή κοιλία μου. Καί μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Καί είπε Μαριάμ Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον, καί ηγαλλίασε τό πνεύμά μου επί τώ Θεώ τώ σωτήρί μου, ότι επέβλεψεν επί τήν ταπείνωσιν τής δούλης αυτού. Ιδού γάρ, από τού νύν μακαριούσι μέ πάσαι αί γενεαί ότι εποίησε μοί μεγαλεία ο Δυνατός, καί άγιον τό όνομα αυτού. Έμεινε δέ Μαριάμ σύν αυτή ωσεί μήνας τρείς, καί υπέστρεψεν εις τόν οίκον αυτής.
Δόξα.
Ταίς τής Παναχράντου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.
Καί νύν.
Ταίς τής Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός
Προσόμοιον.
Ήχος β. Όλην αποθέμενοι.
Κρήνην τήν ακένωτον, ήν εφανέρωσας πάλαι, Δέσποινα τώ Λέοντι, τή επισκιάσει σου εθαυμάτωσας, εν πολλοίς θαύμασι καί γάρ οι λαβόντες, καί πιόντες μετά πίστεως, από τού ύδατος, πόνων καί παθών ελυτρώθησαν διο σέ ικετεύομεν, Δίδου καί ημίν δόσιν άνωθεν, θείας συμπαθείας, καί στάξον γλυκασμόν τόν νοητόν, ταίς φαρμαχθείσαις ψυχαίς ημών τή γεύσει τού χείρονος.
Σώσον ο Θεός τόν λαόν σου
Ωδή ζ΄. Οι εκ τής Ιουδαίας.
Θαυμαστώς εδοξάσθη, τής αγίας Πηγής σου τό ύδωρ Άχραντε παρέχει γάρ ιάσεις, καί παύει αλγηδόνας ψυχής άμα καί σώματος ών τής πικράς συνοχής, ρύσαι ημάς Παρθένε.
Εις τά πέρατα πάντα, τής Πηγής σου η χάρις διαβεβόηται, καί πίστει οι νοσούντες, ως φάρμακον τό ύδωρ, εξ αυτής κομιζόμενοι, ρύονται πάσης φθοράς, Παρθένε Θεοτόκε.
Νεκρωθέντα εγείρεις, Θετταλόν άνδρα Κόρη θείω ραντίσματι, αγίου ύδατός σου διο καμέ θανόντα, αμαρτίας τώ δήγματι, διέγειρον μέ Αγνή, πρός κτήσιν μετανοίας.
Εν τώ θείω ναώ σου, ώ Πηγή ζωηφόρε Παρθένε Άχραντε, προστρέχομεν εν πίστει, ως άν τών οικτιρμών σου, τά δωρήματα λάβωμεν, μή ούν στερήσης ημάς, Αγνή της σής ευνοίας.
Ωδή η΄. Τόν Βασιλέα.
Γέγονας Κόρη, αμαρτωλών σωτηρία, ως κυήσασα τόν πάντων Βασιλέα όθεν Ζωοδόχε, Πηγή σέ ανυμνούμεν.
Έβλυσας κόσμω, αθανασίας τά ρείθρα καί νύν όμβρησον οία ζωής νεφέλη, όμβρον αφθαρσίας, Υπερευλογημένη.
Ρύσαι μέ Κόρη, τής τού εχθρού δυναστείας, καί καταρδευσον διψώσαν τήν ψυχήν μου, νάμασιν αΰλοις, ζωής καί σωτηρίας.
Άπας προστρέχων, τή Ζωοδόχω Πηγή σου, πάσης θλίψεως λυτρούται καί ανάγκης όθεν σέ Παρθένε, αεί δοξολογούμεν.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Σαρκός μου τάς οδύνας, παύσον Θεοτόκε, καί τής ψυχής μου τά τραύματα ίασαι, τή κοινωνία τού ύδατος τής σής χάριτος.
Ιλέω όμματί σου, ίδε τούς εστώτας, ώ ζωηφόρε Πηγή τή εικόνι σου, καί τά αιτήματα τούτων πλήρου Πανάμωμε.
Μητράνανδρε Παρθένε, Κεχαριτωμένη, δέχου ημών τάς δεήσεις εκάστοτε, καί τάς ψυχάς ημών πλήσον φωτός τής χάριτος.
Ο οίκος σου πηγάζει, θείαν ευφροσύνην, επισκιάσει τής σής αγαθότητος, τοίς ανυμνούσι Παρθένε τά μεγαλείά σου.
Υπέρτερον τόν νούν μου, δείξον Θεοτόκε, χαμαιπετών λογισμών τού αλάστορος, καί πότισον ύδατι τής σής χάριτος.
Άξιον εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν αειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τού Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβείμ καί ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφείμ τήν αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Ύδατι Πηγής σου τής θαυμαστής, κάθαρον τόν ρύπον, τής ψυχής μου τής ταπεινής, καί τήν φλόγα σβέσον, Παρθένε τών παθών μου, ως άν αεί κηρύττω τά μεγαλείά σου.
Τόν Χριστόν ως όμβρον ζωοποιόν, Κόρη δεξαμένη, εν γαστρί σου τή καθαρά, πηγή σωτηρίας, τώ κόσμω ανεδείχθης, πηγάζουσα Παρθένε, χάριν καί έλεος.
Ξήρανον τοίς ρείθροις τής σής Πηγής, βορβορώδες ρεύμα, κατακλύζον μου τήν ψυχήν, Κεχαριτωμένη, Παρθένε Θεοτόκε, καί πρός ζωής τό ύδωρ, τόν νούν μου ίθυνον.
Βλύζει επινεύσει σου τή σεπτή, εν τώ Βυζαντίω, η Πηγή σου χύδην αεί, ιάματα πλείστα, ύδατι τώ αγίω, Παρθένε Θεοτόκε, τοίς ανυμνούσι σέ.
Ίασαι ψυχήν μου τήν ταπεινήν, πάθει ανιάτω, τηκομένην οδυνηρώς, ύδατι αγίω, τής θαυμαστής Πηγής σου, καί σώσον μέ Παρθένε, τόν πεποιθότα σοί.
Χαίρει ευσεβούντων πάσα πληθύς, προσιούσα Κόρη, τώ ναώ σου τώ ιερώ, τώ ανακειμένω, Πηγή σου τή αγία, καί ευλαβώς δοξάζει, τήν σήν χρηστότητα.
Πάσαι τών Αγγέλων αί στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις τό σωθήναι ημάς.
Τό Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι,
καί νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί
Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ, καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.
Ότι σού εστιν η βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.
καί τά Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών. Αλλ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαχνος καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών καί ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου καί τό όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Καί νύν.
Τής ευσπλαχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σέ μή αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σού τών περιστάσεων Σύ γάρ η σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.
Απολυτίκιον τής Ζωοδόχου Πηγής.
Ήχος γ΄. Τήν ωραιότητα
Τόν υπερούσιον, όμβρον κυήσασα, πηγή ζωήρρυτος, Παρθένε πέφυκας, αναπηγάζουσα ημίν, τό νέκταρ τό αθάνατον, ύδωρ τό αλλόμενον, εις ζωήν τήν αιώνιον, νάματα γλυκύρροα, εκ τής Κρήνης σου πάντοτε, εξ ών επεντρυφώντες βοώμεν χαίρε Πηγή η ζωηφόρος.
Εκτενής καί Απόλυσις, μεθ ήν ψάλλομεν τα εξής
Ήχος β΄. Ότε εκ τού ξύλου.
Κρήνη αληθώς υπερχειλής, θείων οικτιρμών καί χαρίτων, ούσα Πανάχραντε, βλύσον τοίς προστρέχουσι, τή σή αγία Πηγή, γλυκασμόν τόν ουράνιον, καί ζωής τά ρείθρα, πάσαν
κατακλύζοντα, εχθρού επήρειαν, δίδου δέ χαράν καί ειρήνην, καί πταισμάτων άφεσιν αίτει, τοίς από ψυχής σέ μεγαλύνουσι.
Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τών δούλων Σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.
Τήν πάσαν ελπίδα μου, εις Σέ ανατίθημι, Μήτερ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην Σου.
Δι ευχών τών αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.
Δίστιχον.
Πηγή ζωοδώρητε Αγνή Παρθένε
Γερασίμω πήγασον χάριτος ρείθρον.
Χαιρετισμοί εις την Ζωοδόχον Πηγήν της Υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας
Ύμνος εις την Ζωοδόχον Πηγήν
Ευχαριστία Μεθ Ικεσίας εις την Πανάχραντον Δέσποινα Θεοτόκον Μαρίαν την Ζωοδόχον Πηγήν