Χριστούγεννα χτυπούν την πόρτα… Και ποιος να τους ανοίξει; Λείπουμε στη Βίνιανη για ένα ταξίδι στην Άλλη Ελλάδα…
Γιορτές ξανά… Από την επομένη της 28ης Οκτωβρίου, που μπήκαν οι σημαίες στα μπαούλα, βγήκαν τα κινέζικα λαμπιόνια κι αγιοβασίληδες… Ο κόσμος έχει ανάγκη τις γιορτές για να δικαιολογήσει το χαμόγελό του μέσα στην πολλή κατήφεια.
Χριστούγεννα λοιπόν κι οι Μάγοι δεν θυμούνται ποιον ψάχνουν και γιατί «κάτι» του φέρνουν…
Οι Μάγοι κι η μαγεία των Γιορτών γέρασαν, δεν γερνάει όμως ποτέ η ταξιδιάρικη ψυχή του Έλληνα, που αν έχει στην άκρη κάτι τις… όλο και κάπου στα βουνά θ’ ανηφορίσει. Είναι η θερμαντική ανάγκη των κατοίκων της πόλης για να συλλέξουν εικόνες που θα τους συντροφεύουν μέχρι το Πάσχα…
Και μιας κι ο λόγος για βουνά: Ευρυτανία! Μόνο βουνά! Η Ευρυτανία είναι χωρισμένη στη μέση. Το πολιτισμικό τείχος που διασχίζει τον τόπο του Κατσαντώνη και των Ανταρτών, κόβει σαν μαχαίρι τον ανατολικό με τον δυτικό νομό. Ανατολικά, ο τουριστικός προορισμός με τη φασολάδα σαν να πληρώνεις φιλέτο ελαφιού στη «Μεγάλη Βρετανία» (υπερβολή, αλλά…), με τις σχοινοτενείς ουρές των εισβολέων έξω από τις ταβέρνες στο Μικρό Χωριό και στον Γαύρο, με τις αυτοκινητοπομπές που λερώνουν τον καθαρό αέρα του Προυσού… Αλλά αυτά έχει ο τουρισμός! Ανατολικά η Εδέμ και δυτικά ο Παράδεισος.
Παράδεισος για όσους αγαπούν τη φύση δίχως χιονοδρομικές αναζητήσεις, χωρίς 5άστερες απαιτήσεις, αφήνοντας πίσω τα γκουρμέ και τα ψαγμένα και ταξιδεύοντας στα απλά κι απέριττα, όπως χρόνια πριν.
Γιατί αυτή είναι η Δυτική Ευρυτανία: κατανοητή, αφτιασίδωτη, ανεπιτήδευτη, στο ημίφως της ελληνικής επικράτειας, χωρίς τους προβολείς των Γιορτών να σε τυφλώνουν.
Η Δυτική Ευρυτανία δεν είναι τόπος για όλους! Λίγοι ξενώνες καθαροί και φιλόξενοι, φαγητό με γεύση που σε κάνει να σκεφτείς: «τι έτρωγα τόσα χρόνια;» και μια αγκαλιά ζεστή από βουνά κι ανθρώπους. Κι ανάμεσα σ’ όλα τούτα ένα κομμάτι χρυσού ριγμένο στο πέλαγος των δυσπρόσιτων βουνοκορφών, το μαγαζάκι της Χριστίνας…
Αναζητείστε το, όσοι διαβείτε το σύνορο της ανατολικής πολύβουης Ευρυτανίας και γευτείτε τη φιλοξενία, το άριστο μαγείρεμα και τη θέρμη της οικοδέσποινας. Το μαγαζάκι της Χριστίνας, είναι η Φάτνη της Βίνιανης…
Καφέ το πρωί, χοιρινή μπριζόλα ή ό,τι άλλο έχει μαγειρέψει η αεικίνητη νοικοκυρά το μεσημέρι και το βράδυ χαλαρά, πλάι στο τζάκι να ακούς ιστορίες από κυνηγούς, κυνηγημένους και εραστές της φύσης…
Η Χριστίνα σε κερδίζει με το χαμόγελο της και την φιλόξενη διάθεση. Μην περιμένετε στολίδια πλουμιστά και λάμψη μιας χρήσης. Εκεί, στον λιτό χώρο στη Νέα Βίνιανη (η ιστορική Παλιά έχει ερημώσει…) θα καταλάβεις τι σημαίνει 10ετία του ’50 στην ορεινή Ελλάδα. Μοναξιά, αναμνήσεις, βροχή τα συναισθήματα, ανταριασμένοι άντρες με χαρακωμένες χούφτες καθαρές και τίμιες και γυναίκες – μανές, σύζυγοι, προστάτιδες για όλους, μαγαζάτορες, κυνηγοί πιο δυνατοί από τους γουρουνάδες του τόπου και με θήραμα ένα ζλάπι πιο σκληρό και πιο έξυπνο από αυτά που στοχεύουν οι Νταλαίοι με τις ομάδες τους: τη σκληρή ζωή!
Κομμάτια σκληρής ζωής είναι η Βίνιανη, το Κερασοχώρι, ο Κρέντης, που συνεχώς μετρούν απουσίες. Αδειάζουν τα χωριά από νέους, οι «Αθηναίοι» δεν ανεβαίνουν πια στα δύσκολα καταράχια και όσοι έμειναν να φυλάττουν Θερμοπύλες ψάχνουν με αγωνία τον Εφιάλτη που θα δώσει άλλοθι στην φυγή τους.
Αν ο δρόμος – μέρες που ‘ναι – σε φέρει στα άγρια μέρη της Ευρυτανίας και ταξιδέψεις μέχρι τη Βίνιανη, κόπιασε δίχως δισταγμό στης Χριστίνας το μαγαζί, θα βρεις φίλους εκεί κι ας μην τους έχεις ξαναδεί στη ζωή σου, κι ας μην καταλαβαίνεις καλά καλά τι σου λένε…
Ζεστό κρασί, ρακόμελο, ξύλα στο τζάκι να καίνε καημούς, κι έξω αγρίμια θυμωμένα να ουρλιάζουν της ζωής τα πάθια…
Κι ο άνεμος και η βροχή κοπάζουν σαν ακούγονται οι διηγήσεις από τα χείλη των ξωμάχων των βουνών. Ρωτήστε με σιγανή φωνή τη Χριστίνα κατά πού πέφτει το μπαρ στα σπλάχνα των Αγράφων και το βράδυ ταξιδέψτε μέχρι εκεί. Ζητείστε από τη Χριστίνα αν έχει κρατημένο λαγό χτυπημένο από τον γιό της τον Πάνο, να σας φτιάξει ή αγριογούρουνο τουφεκισμένο από τον μικρό, τον Γρηγόρη· φάτε και κλείστε τα μάτια για να απολαύσετε ταξίδεμα γεύσεων.
Κι εκεί, θα ακουμπήσεις την καρδιά σου σε μια διπλανή καρδιά, όπως το βράδυ ακουμπάνε οι κουβέρτες τα όνειρά μας.
Κι αν φτάσεις εκεί, ταξιδιώτη, στον τόπο που κάλπασαν τ’ άλογα της Ιστορίας, μάθε πως το Σαββατόβραδο, Παραμονή των Χριστουγέννων ένα μικρό γλέντι ετοιμάζεται…
Κι αν πτωχική την βρεις, η Βίνιανη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που θα φύγεις, με τόσες εικόνες στο νου και στα μάτια, θα καταλάβεις και θα νοιώσεις «Βίνιανες» στον καιρό μας τι σημαίνουν… Καλές Γιορτές!