Πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια ο Νίκολας Ανούιγ επισκέφθηκε την Κεφαλλονιά, είδε ένα μικρό ακίνητο που υπήρχε εκεί, έδειξε ενδιαφέρον και το αγόρασε από τον Κεφαλλονίτη που το είχε. Το σπίτι αυτό είχε κατασκευαστεί από τον Κεφαλλονίτη αρχιτέκτονα Γεράσιμο Βασιλάτο, αλλά όταν αγοράστηκε από τον Ανούιγ έγιναν αναμόρφωση και ανακαίνιση για να φθάσει στη σημερινή του όψη. Οταν η οικογένεια Ανούιγ δεν βρίσκεται στην Κεφαλλονιά, το ενοικιάζει μέσω εταιρίας διαχείρισης ακινήτων που εδρεύει στο νησί του Ιονίου.
Η ιστορία
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία της βίλας πριν περάσει στα χέρια του Ανούιγ. Λεπτομέρειες μας δίνει η αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός Μαργαρίτα Κοτσιλίνη, η κόρη του πρώην δημάρχου Πυλαρέων, Μάρκου Κοτσιλίνη, που έκανε εργασία στο τέταρτο έτος των σπουδών της στο Πανεπιστήμιο Πάτρας για το συγκεκριμένο ακίνητο.
Στην εργασία της, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Η πρωτοβουλία για το χτίσιμο μίας κατοικίας στην περιοχή αυτή ήταν του Ιωάννη Κλαουδάτου, ενός κοσμογυρισμένου επιστήμονα, κεφαλλονίτικης καταγωγής. Γόνος πλούσιας οικογένειας, που μετανάστευσε από την Κεφαλλονιά στη Ρουμανία, όχι για οικονομικούς λόγους, αλλά γιατί θεώρησαν πρόκληση τη διεύρυνση των επιχειρήσεών τους σε ένα νέο κράτος, γεννιέται στο Γαλάτσι Ρουμανίας το 1905. Σπουδάζει βιοχημικός και χημικός μηχανικός, ενώ στα 33 του καταφέρνει να γίνει ο νεότερος καθηγητής Πανεπιστημίου στο Ιάσιο της Ρουμανίας στην έδρα της Βιοχημείας.
Το 1948 φεύγει από τη Ρουμανία με κίνδυνο της ζωής του -λόγω πολέμου- φτάνει στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί φυγαδεύεται στον Πειραιά. Επειτα από λίγα χρόνια βρέθηκε στην Αμερική, όπου και έκανε μαθήματα στο Cornell University Ithaca New York, ενώ παράλληλα διορίστηκε υπεύθυνος του Τμήματος Αλιείας και Κονσερβοποιίας της ελληνικής αποστολής (σχέδιο Μάρσαλ). Είχε ήδη ξεκινήσει έρευνες πάνω στον καρκίνο και στις επιπτώσεις της ραδιενέργειας, ενώ μπόρεσε να αποδείξει ότι οι αλλεργίες και το άσθμα εξαρτώνται από ψυχολογικά αίτια.
Τέμπη: Στον εφέτη ανακριτή για απολογία ο πρώην γενικός διευθυντής της Διεύθυνσης Δικτύων του ΟΣΕ
Υστερα από δέκα χρόνια παραμονής στην Αμερική, πολλές διαλέξεις και έρευνες, φεύγει για την Αυστραλία, όπου και μένει για τέσσερα χρόνια, εργάζεται σε νοσοκομείο και πάλι στον τομέα της έρευνας. Εκεί γνωρίζει τη δεύτερη γυναίκα του, Ευφροσύνη Καλλινίκου (Ελληνίδα, από την Ιθάκη, που μεγάλωσε στην Αυστραλία), και μαζί αποφασίζουν να ζήσουν στην Ελλάδα. Περνούν κάποια χρόνια δουλεύοντας σε διάφορα νοσοκομεία της χώρας και το 1976 αποφασίζουν να χτίσουν ένα σπίτι στην Κεφαλλονιά, τόπος καταγωγής και των δύο.
Ο Κλαουδάτος αγαπούσε πολύ την περιοχή και η αρχική του σκέψη ήταν να δημιουργήσει ένα ερευνητικό κέντρο για καρκινοπαθείς στις πλαγιές του Μύρτου, γιατί θεωρούσε ότι μια τέτοια φύση σίγουρα θα ενέπνεε και θα βοηθούσε την έρευνα και τους επιστήμονες. Το οικόπεδο ήταν ένα μικρό τριγωνικό κομμάτι γης πάνω σε μία από τις πιο απόκρημνες πλαγιές του Μύρτου. Είναι αρκετά απομονωμένο από τα υπόλοιπα χωριά του δήμου, γεγονός που δημιούργησε προβλήματα ηλεκτροδότησης και υδροδότησης στους ιδιοκτήτες.
Ο ιδιοκτήτης ήθελε το σπίτι να παραπέμπει σε κάτι αρχαίο, ελληνικό, να είναι λιτό, άσπρο, να θυμίζει Σούνιο ή τη Λίνδο της Ρόδου. Το σπίτι είναι χτισμένο πάνω σε έναν βράχο. Το συνεργείο, για να ρίξει τα θεμέλια, έσπαγε για τρεις εβδομάδες τον βράχο με κομπρεσέρ. Οι εργάτες φοβούνταν να δουλέψουν εκεί, καθώς έπρεπε να γίνουν πολλές και εξειδικευμένες δουλειές, και το υψόμετρο σου έκοβε την ανάσα. Τα πρώτα 50 τ.μ. του σπιτιού (σαλόνι) χτίστηκαν το 1976, ενώ μετά το 1980 φτιάχτηκαν δύο νέα δωμάτια, ένα ισόγειο και ένα στον πάνω όροφο.
Η προσθήκη χρησιμοποιήθηκε ως εργαστήριο για τις έρευνες του ιδιοκτήτη. Χαρακτηριστικό του κτιρίου ήταν η προτεραιότητα που έδωσε ο ιδιοκτήτης στον προσανατολισμό και στη μόνωση. Ηταν διαμπερές, με πολλά παράθυρα και άσπρο. Ο πολυμήχανος χαρακτήρας του ιδιοκτήτη, τα πειράματα και η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας δημιούργησαν έναν μύθο γύρω από την κατοικία.
Την έκαναν σημείο αναφοράς και τοπόσημο, ενώ οι ντόπιες ιστορίες οργιάζουν ακόμα σε διάφορες παραλλαγές. Σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια, κατά τη διάρκεια των κατασκευών ένας μάστορας έβαλε μία πινακίδα “ΠΩΛΕΙΤΑΙ”, για να δει αν υπήρχε άλλος “τρελός” που θα ήθελε να το αγοράσει. Οι επιλογές των ιδιοκτητών δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές από τους ντόπιους. Οι μάστορες το έλεγαν “μυζήθρα”, γιατί ήταν άσπρο και πίστευαν ότι ήταν εύθραυστο. Παρά ταύτα, έχει δοκιμαστεί σε πολλούς και ισχυρούς σεισμούς (χαρακτηριστικό του νησιού) και έχει μείνει ανέπαφο μέχρι σήμερα».
Οι αλλαγές που έγιναν από τους Ανούιγ
Οπως αναφέρει στην εργασία της η κ. Κοτσιλίνη, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Κλαουδάτου η γυναίκα του έμεινε μόνο έναν χρόνο στο σπίτι και μετά αποφασίστηκε να πουληθεί. Πολλοί το ζήτησαν, ακόμα και ο δήμος, αλλά τελικά αγοράστηκε από τη Μαρίνα και τον Νίκολας Ανούιγ.
Η Μαρίνα, γεννημένη στην Ελβετία, έχει κεφαλλονίτικες καταβολές, ενώ ο Νίκολας είναι Γάλλος και, όπως προαναφέραμε, γιος του θεατρικού συγγραφέα Ζαν Ανούιγ. Οι νέοι ιδιοκτήτες μετέτρεψαν το κτίριο σε ένα σύγχρονο αρχιτεκτόνημα. Οι όποιες ανακατασκευές και αλλαγές στο κτίσμα ήταν αποκλειστικά των ιδιοκτητών, με τη βοήθεια, βέβαια, ενός ντόπιου χτίστη. Και αυτοί, όπως και το ζεύγος Κλαουδάτου, έφτιαξαν το σπίτι τους με μεράκι και όρεξη, χωρίς την επέμβαση αρχιτέκτονα. Συγκρίνοντας το σπίτι πριν και μετά, έχει ενδιαφέρον αν δούμε ποιες ήταν οι προτεραιότητες και ανάγκες του εκάστοτε ιδιοκτήτη και πώς αυτές κατέληξαν να διαμορφώσουν τη μορφή του κτίσματος.
Το ζεύγος Ανούιγ κρατάει τους κύριους όγκους του κτιρίου και επεμβαίνει στη διαρρύθμιση εσωτερικά και εξωτερικά. Επιλέγει ως κύριο υλικό της κατοικίας το μπετόν. Με αυτό διαμορφώνει τα πάντα. Το άσπρο χρώμα μετατρέπεται σε γκρι σκούρο, τα μπεζ μάρμαρα και τα πλαίσια από pelomini αντικαθίστανται από τσιμέντο, τα άλλοτε γκρι παντζούρια (γκρι για να αφομοιώνονται με το περιβάλλον) αφαιρέθηκαν, όπως επίσης αφαιρέθηκαν τα κάγκελα στα μπαλκόνια.
Πάνω στο φουγάρο της καμινάδας υπήρχε ένα τετραγωνικό κυβικό χτισμένο μέσα στο οποίο το ζεύγος Κλαουδάτου έβαζε χταπόδια και κρέας και γίνονταν καπνιστά (ρουμανική συνήθεια), ενώ οι νέοι ιδιοκτήτες αντικατέστησαν την παλιά καμινάδα με μια πιο λεπτή και κομψή, που μοιάζει με γλυπτό. Η δεξαμενή (που χωράει 35 κυβικά νερό) βρίσκεται μπροστά στο σαλόνι, δεν χρησιμοποιείται πλέον, γιατί το σπίτι υδροδοτείται και ηλεκτροδοτείται κανονικά.
Μπροστά από τη δεξαμενή, οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν προσθέσει μία πισίνα, η οποία, όταν υπερχειλίζει, έχεις την αίσθηση ότι η επιφάνεια του νερού είναι ένα με τον ορίζοντα. Το σημείο που επέλεξαν να την τοποθετήσουν δεν είναι τυχαίο. Το σπίτι βρίσκεται σε μια χερσαία μύτη, ανάμεσα σε δύο κόλπους. Η μύτη αυτή απέχει μόλις 1,5 χιλιόμετρο από τη θάλασσα και οι παλιοί κατέβαιναν από εκεί για να μαζέψουν αλάτι. Γι’ αυτό και η περιοχή λέγεται «ξωμύτι», επισημαίνει η κ. Κοτσιλίνη.