Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, φεύγει από τη ζωή ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής. Ήταν 42 ετών και ο θάνατός του προκλήθηκε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Η είδηση του θανάτου του αντιμετωπίστηκε, από τα τηλεοπτικά κυρίως μέσα, περισσότερο διαδικαστικά παρά ως κάτι που θα άξιζε μεγαλύτερης αναφοράς.
Πρώτα χρόνια
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα σε ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του Κώστας καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων του Πόντου και είχε τη βιοτεχνία παραγωγής χαρτιού ΕΛΦΩΤ, όμως πολιτικά ανήκε στην Αριστερά. Από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της πεζογράφου και παιδαγωγού Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Μέχρι τα έξι του χρόνια η οικογένειά του έμεινε στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού του, ενώ μετά τη γέννηση της αδερφής του Μελίνας η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αρχικά στα Πατήσια και από το 1970 μέχρι το 1984 στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου της Κυψέλης.
Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν η μητέρα Τζένη με τα δύο παιδιά να είναι πολύ δεμένα μαζί της.Σαν μαθητής ο Σιδηρόπουλος έπαιρνε καλούς βαθμούς χωρίς να είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Ο Σιδηρόπουλος ήρθε σε επαφή με το ροκ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέσα από τις επιτυχίες των Animals και έγινε φανατικός ακροατής της νέας μουσικής, πηγαίνοντας σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής όπως οι Charms.
Τελειώνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1967, πέρασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη ήταν συμφοιτητής και συγκάτοικος με τον μετέπειτα τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό. Την περίοδο εκείνη ο Σιδηρόπουλος έπαιζε κρουστά και μαζί με τον Γερμανό έπαιζαν συχνά μουσική. Παράλληλα, κυκλοφορούσε στη ροκ σκηνή της πόλης, παρακολουθώντας συχνά το συγκρότημα Μακεδονομάχοι, αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση πως θα ασχολούταν ενεργά με τη μουσική δημιουργία. Σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο, λόγω της χούντας, ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε απογοητευμένος από τις φοιτητικές οργανώσεις της εποχής, ενώ σταδιακά εγκατέλειψε τις σπουδές του.
Ξεκίνημα της καριέρας στη μουσική
Το 1969, ο Σιδηρόπουλος γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians, σε μια συναυλία τους και αμέσως δέθηκαν, συνειδητοποιώντας πως ταιριάζουν τα μουσικά τους γούστα. Κατέβηκαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα, όπου και κυκλοφόρησαν το σινγκλ 45 στροφών. Το 1971, έπαιξαν στον συναυλιακό χώρο Κύτταρο, σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος. Την ίδια χρονιά συμμετείχαν με δύο κομμάτια στον δίσκο Ζωντανοί στο Κύτταρο. Στο Κύτταρο γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια και Δημήτρη Πουλικάκο, αλλά και με τα Μπουρμπούλια, που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Κάποτε θα έρθουν…να μας πουν
«Παρασκευή πρωί ακούσθηκε η θλιβερή είδηση από το ραδιόφωνο. Ο ‘Μπάμπης ο φλού’ έφυγε. Και δεν θα ξανάρθει ποτέ πια…Την επομένη, ημέρα Σάββατο, ο ‘Σκάι’ και πιθανότατα όχι μόνον αυτός, μιλούσε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο που πέθανε στο σπίτι μιας φίλης του από υπερβολική δόση ναρκωτικών».
- Το 1969 σχηματίζει με τον Παντελή Δεληγιαννίδη το μουσικό ντουέτο Δάφων και Φιντίας.
- Το 1971 εμφανίζονται στον ιστορικό μουσικό χώρο το Κύτταρο και γνωρίζονται με τον Δημήτρη Πουλικάκο και το συγκρότημα Μπουρμπούλια με το οποίο συνεργαζόταν ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Με την πτώση της Δικτατορίας, συνεργάζεται με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο.
Ξέρω, πως ανάσκελα θα μας βρούνε ένα πρωί
Το 1990, λες και συνωμότησε το σύμπαν για να κάνει τον Παύλο Σιδηρόπουλο να φύγει. Οι προσπάθειες του να «καθαρίσει» από τον κόσμο των ναρκωτικών είναι αποτυχημένες και σχεδόν ταυτόχρονα πεθαίνει η μητέρα του, με την οποία είναι πολύ συνδεδεμένος, ενώ παρουσίαζεται και μια μη αναστρέψιμη παράλυση στο αριστερό του χέρι. Σε συναυλίες του το φθινόπωρο του ΄90, εμφανίζεται με το χέρι δεμένο.
Στις 6 Δεκεμβρίου, βρέθηκε στο σπίτι μιας φίλης του στον Νέο Κόσμο, χωρίς τις αισθήσεις του. Το ασθενοφόρο που τον παραλαμβάνει, δεν θα προλάβει να τον μεταφέρει, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, ζωντανό. Κατά τραγική ειρωνεία,στο αφιέρωμα του Δημήτρη Τζάθα, «Αυτοί που έφυγαν νωρίς», για τον Παύλο Σιδηρόπουλο μιλάει και ο Βλάσσης Μπονάτσος, που τελικά θα έφευγε επίσης νωρίς.
«Από τους ιδιότυπους εκφραστές εκείνης της γενιάς, ο Βλάσσης Μπονάτσος γνώριζε τόσο τον Σιδηρόπουλο όσο και τη Γώγου. Μάλιστα υπήρξε ο άτυχος – τυχερός να περάσει μαζί με τον Σιδηρόπουλο, το προηγούμενο βράδυ του θανάτου του: «Είχαμε πάει σ’ ένα μπαρ. Διασκεδάζαμε. Ήμασταν μια παρέα και ο Παύλος ανέδυε ζωντάνια. Έκανε τα καλαμπούρια του, τις πλάκες του. Μας πείραζε και τον πειράζαμε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως, την επόμενη μέρα, θα χανόταν…»