“… και γίνηκαν γάμοι και χαρές και ξεφάντωσες πολλές… τα δώρα ήρθαν σαν έφυγαν οι καλεσμένοι. Μώλωπες στα χέρια, στα πόδια, στο κεφάλι στην καρδιά. Κι αυτό κράτησε δέκα χρόνια..”
”… αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε γυναίκα, χωρίς παιδιά, που αγαπάει και τιμάει τον άντρα της… να καεί ζωντανή μαζί του…”
Mας μιλάνε για τον πόνο, τη βία και τις γυναικοκτονίες.
Με λόγια σκληρά, αληθινά, απλά και πάντα με τη σοφία των παραμυθιών.
Στο τέλος όμως έρχονται και λόγια παρηγοριάς, λόγια που μιλάνε για γενναίες γυναίκες φτιαγμένες από φως.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Σε αυτές που ζουν στο σήμερα, έζησαν στο χθες ή θα ζήσουν στο αύριο. Και όσες δεν ζουν ανάμεσά μας ,δεν τις ξεχνάμε. Η μνήμη τους είναι ζωντανή !
Μουσική: Ελένη Μπαϊλη