Δεν είναι καθόλου παράξενο που ακόμα βλέπεις εφιάλτες με θεματική από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, όλοι βλέπουμε.
Ξημερώνει η μέρα που δίνεις το πιο σημαντικό μάθημα κατεύθυνσης, θυμάσαι απ’έξω τα πάντα, ακόμα και το όνομα του γραφίστα που έφτιαξε το εξώφυλλο, κάθεσαι στην καρέκλα, παραλαμβάνεις τα θέματα και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Είναι άλλο μάθημα, όλα είναι γραμμένα με κυριλλικούς χαρακτήρες και το χειρότερο από όλα, είσαι εντελώς γυμνός, δεν φοράς ρούχα. Τότε μόνο ξυπνάς λουσμένος μέσα σε κρύο ιδρώτα, το ρολόι δείχνει ότι είχες μία ώρα ακόμα ύπνου και το ημερολόγιο ότι έχουν περάσει 10+ χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησες σε εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Η λαχτάρα που πήρες είναι μεγαλύτερη κι από άλμα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, ο τρόμος μεγαλύτερος κι από το φανταστικό τέρας που ζούσε στην ντουλάπα σου όταν ήσουν 7 χρονών, αλλά γιατί βλέπεις ακόμα εφιάλτες με σχολεία, εξετάσεις κλπ; Αρχικά μην προσθέτεις κι άλλο φόβο επειδή βλέπεις αυτούς τους εφιάλτες, όλοι τους βλέπουμε και μάλλον είναι δικαιολογημένο.